Rodzaje śrub i ich oznaczenia – wszystko, co musisz wiedzieć

Wstęp

Śruby to znacznie więcej niż zwykłe elementy złączne – to kluczowe komponenty decydujące o trwałości i bezpieczeństwie każdej konstrukcji. Niezależnie od tego, czy budujesz maszynę, montujesz meble, czy naprawiasz samochód, zrozumienie ich parametrów jest absolutnie niezbędne. W tym artykule odkryjesz, jak prawidłowo odczytywać oznaczenia, dobierać odpowiednie klasy wytrzymałości i zabezpieczenia antykorozyjne, a także unikać typowych błędów, które mogą prowadzić do poważnych awarii. To praktyczna wiedza, która przyda się każdemu, kto chce świadomie i bezpiecznie korzystać z tych niepozornych, ale niezwykle ważnych elementów.

Najważniejsze fakty

• Klasy wytrzymałości takie jak 8.8, 10.9 czy 12.9 precyzyjnie definiują właściwości mechaniczne śrub – pierwsza liczba oznacza 1/100 wytrzymałości na rozciąganie w MPa, a druga to 10-krotność stosunku granicy plastyczności do wytrzymałości.
• Normy DIN, ISO i PN to systemy standaryzacji, które gwarantują identyczne parametry techniczne niezależnie od producenta, przy czym normy ISO są najpowszechniej stosowane w międzynarodowym handlu.
• Gwinty metryczne i calowe mają fundamentalne różnice w kształcie zarysu (60° vs 55°) i sposobie oznaczania skoku, a ich mieszanie prowadzi do uszkodzenia połączeń i utraty wytrzymałości.
• Powłoki ochronne takie jak ocynkowanie (OC) czy stal nierdzewna (A2, A4) są niezbędne dla zabezpieczenia przed korozją, a ich dobór zależy od agresywności środowiska i wymagań aplikacji.

Podstawowe rodzaje śrub i ich klasyfikacja

Śruby stanowią fundamentalny element w każdym projekcie budowlanym czy przemysłowym, a ich prawidłowy dobór decyduje o trwałości i bezpieczeństwie konstrukcji. Klasyfikacja śrub opiera się na kilku kluczowych kryteriach: kształcie łba, rodzaju gwintu, materiale wykonania oraz przeznaczeniu. Wśród podstawowych typów wyróżniamy śruby z łbem sześciokątnym, stożkowym, walcowym czy grzybkowym, każda o specyficznych właściwościach mechanicznych. Niezwykle istotne jest zrozumienie oznaczeń normowych takich jak DIN, ISO czy PN, które precyzyjnie definiują parametry techniczne. Przykładowo, śruba oznaczona symbolem M12x50 informuje nas o średnicy gwintu 12 mm i długości 50 mm, podczas gdy klasa wytrzymałości 8.8 wskazuje na granicę plastyczności na poziomie 640 MPa. Warto pamiętać, że niewłaściwy dobór śruby może prowadzić do poważnych konsekwencji, dlatego zawsze warto konsultować się z fachowcami lub korzystać z tabel konwersyjnych.

Śruby z łbem sześciokątnym – najpopularniejszy typ

Śruby z łbem sześciokątnym to absolutny lider wśród elementów złącznych, głównie dzięki swojej uniwersalności i doskonałym parametrom wytrzymałościowym. Ich charakterystyczny kształt pozwala na zastosowanie standardowych kluczy nasadowych lub płaskich, co znacząco ułatwia montaż nawet w trudno dostępnych miejscach. Występują w wersjach z gwintem pełnym (DIN 933) lub częściowym (DIN 931), co umożliwia idealne dopasowanie do konkretnego zastosowania. Wysoka klasa wytrzymałości, sięgająca nawet 12.9, czyni je niezastąpionymi w konstrukcjach poddanych znacznym obciążeniom dynamicznym. Standardowe wykonanie ze stali węglowej często uzupełniane jest powłoką ocynkowaną (OC) lub żółtą (OCŻ), zapewniającą ochronę przed korozją. W przemyśle motoryzacyjnym i maszynowym stanowią podstawowy element montażowy, gwarantujący pewne i trwałe połączenia.

Śruby z łbem stożkowym i walcowym – zastosowania specjalistyczne

Śruby z łbem stożkowym (DIN 7991) oraz walcowym (DIN 912) znajdują zastosowanie tam, gdzie wymagana jest idealna płaskość powierzchni lub dyskretny montaż. Łeb stożkowy całkowicie zagłębia się w materiale, tworząc gładką, jednolitą powierzchnię bez wystających elementów – idealne rozwiązanie w meblarstwie czy poszyciach blacharskich. Z kolei śruby walcowe z gniazdem sześciokątnym (popularnie zwane imbusowymi) pozwalają na precyzyjny montaż przy użyciu klucza imbusowego, często wykorzystywane są w maszynach precyzyjnych oraz elementach dekoracyjnych. Specyficzna budowa wymaga szczególnej uwagi przy doborze długości – w przeciwieństwie do śrub sześciokątnych, długość śruby stożkowej mierzy się łącznie z łbem. Oba typy często wykonywane są ze stali nierdzewnej A2 lub A4, gwarantując odporność na korozję w agresywnych środowiskach.

Odkryj tajniki, jak nagrać film z muzyką w tle, i twórz zachwycające dzieła, które poruszą każdego widza.

Normy i oznaczenia śrub – klucz do rozszyfrowania symboli

Zrozumienie systemów normowania to absolutna podstawa przy doborze właściwych elementów złącznych. Bez tej wiedzy łatwo popełnić kosztowny błąd, który może zagrozić całej konstrukcji. Normy techniczne stanowią swoisty język branżowy, który precyzyjnie definiuje każdy parametr śruby – od wymiarów geometrycznych przez właściwości mechaniczne aż po rodzaj powłoki ochronnej. W praktyce oznacza to, że śruba wyprodukowana w Niemczech według normy DIN będzie miała identyczne parametry jak jej odpowiednik wykonany w Polsce zgodnie z normą PN. To niezwykle ważne zwłaszcza przy naprawach i modernizacjach, gdy potrzebujemy idealnie pasującego zamiennika. Warto zapamiętać, że różnice między normami bywają subtelne – dotyczą na przykład tolerancji wykonania czy dopuszczalnych odchyłek wymiarowych, co może mieć kluczowe znaczenie w precyzyjnych zastosowaniach.

Systemy oznaczeń DIN, ISO i PN – różnice i odpowiedniki

Trzy główne systemy normowania – DIN (niemiecki), ISO (międzynarodowy) i PN (polski) – choć różniące się pochodzeniem, często mają swoje bezpośrednie odpowiedniki. Przykładowo, popularna śruba z łbem sześciokątnym oznaczona jako DIN 931 odpowiada normie ISO 4014 oraz PN 82101. Różnice polegają głównie na szczegółach technicznych: normy ISO dopuszczają nieco większe tolerancje wykonania, podczas gdy DIN i PN są bardziej restrykcyjne. W praktyce przemysłowej najpowszechniej stosuje się normy ISO, które stały się swoistym lingua franca w międzynarodowym handlu elementami złącznymi. Warto jednak pamiętać, że w niektórych zastosowaniach (np. w przemyśle lotniczym czy motoryzacyjnym) wymagane jest ścisłe trzymanie się konkretnej normy, co wynika z zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa i kompatybilności.

Jak czytać pełne oznaczenie śruby na przykładzie DIN 931

Weźmy przykład pełnego oznaczenia: ŚRUBA DIN 931 10.9 M8x45 OC. Każdy element tego kodu niesie konkretną informację. DIN 931 określa typ śruby – w tym przypadku jest to śruba z łbem sześciokątnym i gwintem na części długości. Klasa 10.9 informuje o właściwościach mechanicznych – pierwsza liczba (10) oznacza 1/100 wytrzymałości na rozciąganie (1000 MPa), a druga (9) to 10-krotność stosunku granicy plastyczności do wytrzymałości (90%). Symbol M8x45 precyzuje wymiary: gwint metryczny o średnicy 8 mm i długość 45 mm mierzoną od podłoża łba. Ostatni element OC wskazuje na powłokę ochronną – w tym przypadku ocynkowanie. Jak widać, jedno krótkie oznaczenie zawiera komplet informacji technicznych potrzebnych do prawidłowego doboru elementu.

Zanurz się w świat innowacji z artykułem o tym, jak minikoparki stanowią efektywne rozwiązania w budownictwie i ogrodnictwie, rewolucjonizując codzienne prace.

Rodzaje gwintów w śrubach – metryczny vs calowy

Wybór odpowiedniego gwintu to często kluczowa decyzja, która wpływa na trwałość i bezpieczeństwo połączenia. Podstawowa różnica między gwintem metrycznym a calowym tkwi nie tylko w jednostkach miary, ale przede wszystkim w kształcie zarysu gwintu. Gwint metryczny charakteryzuje się kątem 60 stopni, podczas gdy calowy ma 55 stopni – ta pozornie niewielka różnica ma kolosalne znaczenie dla kompatybilności elementów. W praktyce oznacza to, że mieszanie tych standardów prowadzi do uszkodzenia gwintów i utraty właściwości mechanicznych. Kolejna istotna różnica dotyczy sposobu oznaczania skoku – w systemie metrycznym podajemy bezpośrednią odległość między zwojami w milimetrach, podczas gdy w calowym określamy liczbę zwojów na cal długości. Warto zapamiętać, że gwinty metryczne dominują w Europie i większości krajów przemysłowych, podczas gdy calowe wciąż są powszechne w Stanach Zjednoczonych i niektórych gałęziach przemysłu maszynowego.

Gwint metryczny (M) i metryczny drobnozwojny (MF)

Gwint metryczny oznaczony symbolem M to absolutny standard w europejskim przemyśle, charakteryzujący się trójkątnym profilem o kącie 60 stopni i stałym skoku dla danej średnicy. Jego główną zaletą jest uniwersalność i łatwość dobierania odpowiednich nakrętek czy podkładek. W zastosowaniach wymagających większej precyzji lub odporności na drgania stosuje się gwint metryczny drobnozwojny oznaczony MF, który ma mniejszy skok przy tej samej średnicy nominalnej. Dzięki większej liczbie zwojów na jednostkę długości, połączenia drobnozwojne wykazują lepszą odporność na samoodkręcanie i pozwalają na precyzyjniejsze regulacje. Typowym przykładem zastosowania gwintu MF są elementy regulacyjne w maszynach, przyrządy pomiarowe oraz połączenia poddane znacznym obciążeniom dynamicznym. Warto pamiętać, że w oznaczeniach pełnych skok gwintu podaje się bezpośrednio po średnicy, na przykład M8×1,25, gdzie 1,25 mm to odległość między wierzchołkami sąsiednich zwojów.

Gwint calowy UNC i UNF – charakterystyka i zastosowania

Gwinty calowe stanowią integralną część systemu imperialnego i dzielą się na dwa podstawowe typy: UNC (Unified National Coarse) – o zwojach grubych oraz UNF (Unified National Fine) – o zwojach drobnych. Charakteryzują się one zarysem o kącie 55 stopni i są powszechnie stosowane w amerykańskim przemyśle maszynowym, lotniczym oraz motoryzacyjnym. Oznaczenia gwintów calowych mogą początkowo dezorientować – na przykład symbol 1/4″-20 UNC oznacza średnicę 1/4 cala z 20 zwojami na cal długości. Gwinty UNC, dzięki większemu skokowi, są bardziej odporne na zabrudzenia i uszkodzenia, dlatego często stosuje się je w konstrukcjach stalowych i odlewanych. Z kolei UNF, z drobniejszym skokiem, zapewniają lepszą szczelność i wyższą wytrzymałość na rozciąganie, znajdując zastosowanie w precyzyjnych mechanizmach i układach hydraulicznych. Kluczową zasadą jest bezwzględny zakaz łączenia gwintów metrycznych z calowymi – nawet niewielka różnica w skoku prowadzi do szybkiego zniszczenia połączenia.

Dowiedz się, ile naprawdę można osiągnąć, zgłębiając sekrety zawodu w materiale o tym, ile zarabia tester oprogramowania, i zainspiruj się ścieżką kariery pełnej możliwości.

Klasy wytrzymałości śrub – co oznaczają cyfry?

Klasy wytrzymałości to jeden z najważniejszych parametrów technicznych śrub, decydujący o ich zastosowaniu w konkretnych warunkach obciążeniowych. Oznaczenia te, składające się z dwóch liczb oddzielonych kropką, stanowią swoisty kod genetyczny każdej śruby, precyzyjnie definiujący jej właściwości mechaniczne. Pierwsza liczba oznacza 1/100 wartości wytrzymałości na rozciąganie wyrażonej w MPa, natomiast druga określa stosunek granicy plastyczności do wytrzymałości na rozciąganie pomnożony przez 10. Przykładowo, śruba klasy 8.8 charakteryzuje się wytrzymałością na rozciąganie 800 MPa, przy czym granica plastyczności wynosi 640 MPa (80% z 800 MPa). Warto pamiętać, że wyższa klasa wytrzymałości nie zawsze oznacza lepsze rozwiązanie – twardsze śruby stają się bardziej kruche i podatne na pękanie przy dynamicznych obciążeniach.

Oznaczenia klas 8.8, 10.9, 12.9 – interpretacja wartości

Klasy 8.8, 10.9 i 12.9 reprezentują śruby wysokowytrzymałe, stosowane w konstrukcjach krytycznych poddanych znacznym obciążeniom. Śruba klasy 8.8 to podstawowy element w budownictwie i maszynach ogólnego przeznaczenia, o wytrzymałości 800 MPa i granicy plastyczności 640 MPa. Klasa 10.9, z wytrzymałością 1000 MPa i granicą plastyczności 900 MPa, znajduje zastosowanie w połączeniach sprężanych oraz konstrukcjach mostowych. Najwyższa powszechnie stosowana klasa 12.9 oferuje imponujące parametry: 1200 MPa wytrzymałości i 1080 MPa granicy plastyczności, będąc standardem w przemyśle motoryzacyjnym i lotniczym. Pamiętaj, że dla każdej klasy istnieją ścisłe wymagania dotyczące materiału i obróbki cieplnej – śruby klasy 12.9 wymagają hartowania i odpuszczania, co znacząco wpływa na ich cenę.

W praktyce przemysłowej klasa 10.9 stanowi optymalny kompromis między wytrzymałością a plastycznością, będąc najczęściej wybieraną opcją dla połączeń krytycznych.

Śruby ze stali nierdzewnej A2 i A4 – specyfika oznaczeń

Śruby ze stali nierdzewnych charakteryzują się zupełnie innym systemem oznaczania niż śruby węglowe. Oznaczenia A2 i A4 odnoszą się do gatunku stali: A2 to stal chromowo-niklowa (18/8) odpor-na na korozję atmosferyczną, podczas gdy A4 to stal chromowo-niklowo-molibdenowa o podwyższonej odporności na kwasy i środowiska agresywne. Liczba po myślniku, np. A2-70, oznacza klasę wytrzymałościową, gdzie 70 odpowiada wytrzymałości na rozciąganie 700 MPa. Specyfiką stali nierdzewnych jest ich marginalna granica plastyczności – w przeciwieństwie do stali węglowych, po przekroczeniu pewnego odkształcenia nie wracają one do pierwotnego kształtu. Dlatego tak ważne jest precyzyjne dokręcanie momentem klucza dynamometrycznego, aby uniknąć trwałych odkształceń.

Rozmiary i wymiary śrub – jak prawidłowo odczytywać

Prawidłowe odczytywanie wymiarów śrub to absolutna podstawa ich poprawnego doboru i zastosowania. Większość problemów montażowych wynika właśnie z błędnej interpretacji oznaczeń wymiarowych. Kluczowe jest zrozumienie, że średnica nominalna zawsze odnosi się do zewnętrznej średnicy gwintu, podczas gdy długość zależy od typu śruby i sposobu jej osadzenia. W przypadku śrub z łbem sześciokątnym długość mierzymy od powierzchni podparcia łba do końca trzpienia, natomiast w śrubach stożkowych – całkowitą długość łącznie z łbem. Pamiętaj, że nawet niewielkie odchyłki rzędu 1-2 mm mogą uniemożliwić poprawne zamontowanie elementu lub znacznie obniżyć wytrzymałość połączenia. Zawsze korzystaj z precyzyjnych narzędzi pomiarowych i porównuj wyniki z tabelami normowymi.

Sposób pomiaru długości różnych typów śrub

Pomiar długości śruby wydaje się prosty, ale w praktyce kryje wiele pułapek. Dla śrub z łbem sześciokątnym (DIN 931, DIN 933) długość mierzymy od powierzchni przylegania łba do końca gwintu, nie wliczając wysokości łba. Zupełnie inaczej sytuacja wygląda w przypadku śrub stożkowych (DIN 7991) – tutaj mierzymy całkowitą długość łącznie z łbem, ponieważ element ten zagłębia się całkowicie w materiale. Śruby z łbem walcowym z gniazdem sześciokątnym (imbusowe) mierzymy podobnie jak sześciokątne, ale uwaga: niektóre normy dopuszczają różnice w sposobie pomiaru. Najlepszą praktyką jest zawsze posługiwanie się odpowiednimi normami i sprawdzanie w katalogach technicznych. Pamiętaj, że błąd pomiaru nawet 1 mm może uniemożliwić poprawne dokręcenie lub spowodować, że gwint nie sięgnie wystarczająco głęboko.

• Śruby sześciokątne – mierzymy od podłoża łba do końca trzpienia
• Śruby stożkowe – mierzymy całkowitą długość łącznie z łbem
• Śruby imbusowe – jak sześciokątne, ale zwracamy uwagę na głębokość gniazda
• Śruby dwustronne – mierzymy długość całkowitą bez jednego gwintu
• Śruby z łbem kulistym – podobnie jak sześciokątne, ale uwzględniamy kształt łba

Oznaczenia średnicy i skoku gwintu w praktyce

Oznaczenia średnicy i skoku gwintu to prawdziwy język techniczny, który musisz opanować. Symbol M8x1,25 oznacza śrubę metryczną o średnicy nominalnej 8 mm i skoku gwintu 1,25 mm. W przypadku gwintów calowych spotkasz oznaczenie typu 1/4″-20 UNC, gdzie 1/4″ to średnica w calach, a 20 to liczba zwojów na cal. Praktyczną pomocą w identyfikacji jest grzebień gwintowy, który pozwala szybko sprawdzić skok poprzez dopasowanie zębów do gwintu. Pamiętaj, że skok gwintu ma kluczowe znaczenie dla wytrzymałości połączenia – gwinty drobnozwojne (MF) oferują większą odporność na luzowanie przy drganiach, podczas gdy grubo-zwojne (M) są bardziej odporne na uszkodzenia i zabrudzenia.

Powłoki ochronne śrub – zabezpieczenie antykorozyjne

Wybierając śruby do konkretnego zastosowania, często skupiamy się na ich wytrzymałości mechanicznej, zapominając o równie istotnym aspekcie – ochronie przed korozją. Powłoki ochronne to nie tylko kwestia estetyki, ale przede wszystkim gwarancja trwałości i niezawodności połączenia w różnych warunkach środowiskowych. Warstwa ochronna aplikowana na powierzchnię śruby tworzy barierę fizyczną i elektrochemiczną, która zabezpiecza stalowy rdzeń przed działaniem wilgoci, chemikaliów i innych czynników korozyjnych. Wybór odpowiedniego zabezpieczenia zależy od wielu czynników: agresywności środowiska, wymagań estetycznych, temperatury pracy oraz oczywiście budżetu. Warto pamiętać, że nawet najwyższej klasy śruba 12.9 pozbawiona właściwej ochrony antykorozyjnej może ulec degradacji w ciągu zaledwie kilku miesięcy w trudnych warunkach atmosferycznych.

Ocynkowanie (OC) i ocynkowanie żółte (OCŻ)

Ocynkowanie galwaniczne, oznaczane symbolem OC, to jedna z najpopularniejszych metod zabezpieczania śrub przed korozją. Proces polega na zanurzeniu elementów w kąpieli elektrolitycznej zawierającej jony cynku, które osadzają się na powierzchni stali, tworząc jednolitą warstwę o grubości zwykle 5-15 mikrometrów. Cynk pełni tu podwójną rolę: tworzy barierę mechaniczną oraz działa jako ochrona anodyczna – nawet jeśli powłoka ulegnie uszkodzeniu, to cynk jako metal bardziej aktywny będzie korodował pierwszy, chroniąc stalowy rdzeń. Wariant OCŻ, czyli ocynkowanie żółte, różni się jedynie zastosowaniem pasywacji chromianowej, która nadaje charakterystyczny żółty odcień i dodatkowo zwiększa odporność na korozję. Śruby ocynkowane doskonale sprawdzają się w warunkach atmosferycznych o umiarkowanej agresywności, jednak w środowiskach przemysłowych lub nadmorskich mogą wymagać dodatkowej ochrony.

Śruby czarne i ze stali nierdzewnej – różnice w ochronie

Śruby czarne, czyli elementy bez żadnej powłoki ochronnej, to najtańsze rozwiązanie przeznaczone wyłącznie do suchych wnętrz lub zastosowań tymczasowych. Ich nazwa pochodzi od charakterystycznego ciemnego koloru powstałego w procesie walcowania na gorąco bez dodatkowej obróbki powierzchniowej. W kontraście stoją śruby ze stali nierdzewnej, które dzięki zawartości chromu (minimum 10,5%) samoczynnie tworzą warstwę pasywną tlenków chromu, zabezpieczającą przed korozją. Stal A2 (304) oferuje dobrą odporność w większości warunków atmosferycznych, podczas gdy A4 (316) z dodatkiem molibdenu znosi nawet agresywne środowiska chemiczne i morskie. Kluczową różnicą jest tu mechanizm ochrony – śruby czarne po prostu rdzewieją, podczas gdy nierdzewne samoistnie regenerują warstwę ochronną po uszkodzeniu. Wybór między tymi rozwiązaniami zależy głównie od środowiska pracy i wymagań dotyczących trwałości połączenia.

Wnioski

Wybór odpowiedniej śruby to znacznie więcej niż tylko kwestia wymiarów – to strategiczna decyzja wpływająca na bezpieczeństwo i trwałość całej konstrukcji. Kluczowe znaczenie ma zrozumienie klasy wytrzymałości, gdzie cyfry 8.8, 10.9 czy 12.9 precyzyjnie definiują właściwości mechaniczne, oraz systemu normowania (DIN, ISO, PN), który gwarantuje powtarzalność parametrów niezależnie od producenta. Równie istotny jest właściwy dobór gwintu – bezwzględnie unikaj mieszania standardów metrycznych i calowych, co prowadzi do natychmiastowego uszkodzenia połączenia. Pamiętaj, że nawet najlepsza śruba pozbawiona odpowiedniej ochrony antykorozyjnej (np. ocynkowanie OC lub stal nierdzewna A4) szybko ulegnie degradacji w trudnych warunkach środowiskowych.

Najczęściej zadawane pytania

Czym różni się śruba klasy 8.8 od 10.9 i którą wybrać do konstrukcji nośnej?
Śruba 8.8 ma wytrzymałość na rozciąganie 800 MPa i granicę plastyczności 640 MPa, podczas gdy 10.9 oferuje odpowiednio 1000 MPa i 900 MPa. Do standardowych konstrukcji budowlanych wystarczy klasa 8.8, ale dla połączeń krytycznych poddanych wysokim obciążeniom dynamicznym (mosty, elementy maszyn) konieczna jest klasa 10.9 lub wyższa. Pamiętaj, że wyższa klasa oznacza większą kruchość – śruby 12.9 wymagają precyzyjnego dokręcania momentem.

Jak odczytać pełne oznaczenie śruby DIN 931 M12x50 10.9 OC?
DIN 931 określa typ – śruba z łbem sześciokątnym i gwintem na części długości. M12x50 to gwint metryczny o średnicy 12 mm i długości 50 mm (mierzonej od podłoża łba). Klasa 10.9 oznacza wytrzymałość 1000 MPa i granicę plastyczności 900 MPa. Symbol OC wskazuje na ocynkowanie galwaniczne zabezpieczające przed korozją.

Czy mogę użyć śruby metrycznej zamiast calowej jeśli pasuje wymiarowo?
Absolutnie nie! Różnica w kącie zarysu gwintu (60° vs 55°) oraz skoku uniemożliwia poprawne połączenie. Nawet pozornie pasująca śruba metryczna w gwincie calowym spowoduje uszkodzenie zarówno gwintu wewnętrznego, jak i zewnętrznego, prowadząc do utraty wytrzymałości i potencjalnej awarii.

Jak zmierzyć długość śruby stożkowej a jak sześciokątnej?
Dla śrub sześciokątnych (DIN 931, 933) mierzysz od powierzchni przylegania łba do końca gwintu. W przypadku śrub stożkowych (DIN 7991) mierzysz całkowitą długość łącznie z łbem, ponieważ cały element zagłębia się w materiale. Błąd pomiaru nawet 1 mm uniemożliwi poprawne osadzenie.

Kiedy wybrać śrubę ze stali nierdzewnej A2 a kiedy A4?
Stal A2 (304) wystarczy do większości zastosowań w warunkach atmosferycznych i umiarkowanej wilgotności. A4 (316) z dodatkiem molibdenu wybieraj dla środowisk agresywnych chemicznie, nadmorskich lub basenowych – jej odporność na chlor i kwasy jest znacznie wyższa. Pamiętaj o precyzyjnym dokręcaniu momentowym, bo stale nierdzewne mają niższą granicę plastyczności.

Czym różni się ocynkowanie OC od OCŻ i które lepsze do elewacji?
Oba to ocynkowanie galwaniczne, ale OCŻ dodatkowo przechodzi pasywację chromianową nadającą żółty odcień i zwiększającą odporność na korozję. Do elewacji lepsze będzie OCŻ, które lepiej znosi długotrwałe działanie wilgoci i promieni UV. W środowiskach przemysłowych rozważ dodatkowe powłoki malarskie.